با او که صحبت کردم
حس کردم
عمق فشاری را که بر مردم ایران وارد شده
برق نگاهش تاریک شده بود
صداش از هوای کثیف گرفته بود
از شدت کثیفی هوا ریه هاش یاری نمی کنن که مثل همیشه سرکار بره
نان شب کارمنداش نمیگذاره که تعطیل کنه و کمی تو خونه استراحت کنه
دولت پرداختهای عقب افتاده را نمی پردازه
خونه زیر پاش رو فروخته تا حقوق معوق کارمنداش رو بده
از مسائل سیاسی نگرانه
نگرانه که ایران ویران بشه
یک کارفرمای شریف ایرانیه
که نمی خواد خبر ورشکستگی شرکت رو عیدی بده به کارمنداش
خدایا باهاش که حرف زدم فهمیدم
که مدتهاست داره تو سلول انفرادی زندگی میکنه
سلولی که مردم فقیر فکر می کنند، کارفرماها و صاحبان صعنت همه پولدار و بی غم هستند
سلولی که همه دوستاش میان توش و برای او از درد نداری و بدبختی میگن و امیدوارن که او کاری براشون بکنه.
سلولی که یک زندان بانش دولت سخیف احمدی نژادو رهبر دزده، و زندان بان دیگرش جامعه بین الملل با رهبری اوباماست که با تحریم هاشون مردم ایران رو هدف گرفتند نه سران جمهوری اسلامی رو
و هیچکی نمیفهمه که او چه فشار و دردی رو تحمل میکنه
که چطور با چنگ و دندون می خواد این آخرین باریکه آب رو نگه داره
امروز بهم گفت
اگر دیگه ندیدمت، بدون که همه سعیم رو کردم
و من فهمیدم که
کمر ایران شکست
داستان نو 